Sterkte en tot snel

Deze week stuurde een lotgenoot in een groep waar ik in zit het volgende:

Het is inmiddels 5 jaar geleden dat mijn zoontje overleed maar ik trek het even allemaal niet. Ik moet morgen werken en heb in de avond nog een vergadering maar ik zou het liefst in een hoekje kruipen. Wat moet ik doen? Gewoon gaan werken of eerlijk zijn tegen mijn baas en me ziek melden?

Het bracht me op deze blog, van al mijn lotgenoten werkt er nog maar één bij dezelfde baas als voor het verlies. Iedereen die te snel ging werken of te lang door bleef werken toen het eigenlijk niet meer ging kreeg een burn-out en de meeste hebben in de ziektewet gezeten.

Natuurlijk begrijp ik dat het een gecompliceerd vraagstuk is, want om te leven is er geld nodig. Maar wat ben ik dankbaar voor mijn positie, mijn vader en broer laten de keuze geheel aan mij, zodat als ik terug mocht willen komen het mijn keuze is, op mijn tijd.