Leven naast de dood

Pas geleden was het programma ''leven naast de dood'' op televisie.

Een aantal ouders worden gevolgd die recent of lange tijd geleden hun kind verloren.

De intro start met de volgende woorden: Als je beide ouders verliest ben je een wees, als je een partner verliest ben je een weduwe of weduwnaar, maar als je een kind verliest zijn er letterlijk geen woorden voor.

Ik heb erg veel aan dit programma gehad, de herkenning, de liefde, de pijn en het toekomstperspectief. één van de onderwerpen die mij nu het meest aansprak was het contact met de ''buitenwereld''. Een moeder gaf aan dat erg ingewikkeld te vinden. Ik herken me daar wel in, bij sommige mensen is Romée geen gespreksonderwerp meer omdat het op een moment ongemakkelijk was of omdat mijn reactie niet was wat ze gehoopt hadden. Deze moeder legt heel mooi uit dat eigenlijk niemand iets goed kan doen in de begin fase van rouw, er is geen goed bij het verlies van een kind. De begripvolle mensen die ook tegen een stootje kunnen bij kritiek blijven dus over.

En voor de ouders is rouw leren leven met zinloosheid als je je kind verliest.