Leven en laten leven

Gisteren werd ik door een onbekende moeder op het schoolplein aangesproken, waarom ik Isabella geregeld met de auto naar school breng s'ochtends omdat we in het dorp wonen. Ik vond het wel vreemd maar reageerde ongedwongen en wegwuivend dat ik het in de ochtend echt niet haal om ook nog op de fiets te komen. Haar reactie was dat ik dan maar 5 minuten eerder op moest staan. Ik dacht even na en zei vriendelijk dat ik het al een hele uitdaging op zich vond. Ze vroeg om toelichting, ik hoef natuurlijk helemaal geen verantwoording af te leggen aan een wildvreemde maar ik koos ervoor het wel te doen. Ik somde wat gebeurtenissen op en gaf aan dat ik heel trots ben dat ik nog overeind sta en het pad af kom. Dit ging wel gepaard met de nodige tranen en paniek en de rest van de dag ben ik ontzettend van slag geweest.

Want hoe kun je nu oordelen als je iemand nog nooit gesproken hebt?

Ik ga ervan uit dat iedereen z'n best doet in de leven om een goed mens te zijn en we dragen allemaal ons steentje bij.