Kruispunt

Vandaag reed ik op de automatische piloot naar huis vanaf mijn ouders maar de weg bleek afgezet, ik nam een andere route door de polder.

Toen ik daar reed realiseerde ik me ineens dat ik hier een tijd geleden had rondgereden, toen ik het helemaal niet meer zag zitten. Ik kwam destijds bij een kruispunt en stopte, het was koud, donker en mistig. Ik herinner me nog goed dat de richtingen me lieten inzien dat ik verschillende keuzes had. De dag dat ik geen pijn en verdriet meer voel wordt de dag waarop ik dood ben. Maar Isabella ging ik niet achter laten.

Ik koos die dag heel bewust om er alles aan te doen om op te staan.