Ik leef mijn leven, het leven leeft mij niet

Ik leef voor mijn kinderen. Dit is een uitspraak die ik waarschijnlijk ook zou hebben gedaan als we Romée niet hadden verloren, want mijn kinderen zijn het allerbelangrijkste en staan altijd op nummer 1. Na het verlies van Romée stortte ik me volledig op de zorg voor Isabella, zij was de reden om door te gaan. Maar ik ontdekte ook dat alleen hier op aarde zijn voor mijn kinderen en in dienst van anderen en niet meer voor mezelf onhaalbaar is.

Tijdens mijn rouwproces kom ik geregeld op kruispunten, tenminste zo ervaar ik dat, dat ik echt zelf een keuze heb welke richting ik opga. Want wat ons overkomt hebben we niet in de hand maar wel hoe we daarmee omgaan en hoe we antwoord geven op ons verlies.

Afgelopen weekend heb ik bijvoorbeeld voor het eerst sinds het verlies van Romée gedanst, dat is echt een mijlpaal voor mezelf.

Mijn verdriet wordt niet kleiner maar mijn leven wel weer groter.