Hoe het voelt om een hartslag te hebben

Laatst las ik een interview in het NEL magazine (never ending love).

Ik werd geraakt door het interview, het ging om een lesbisch stel dat hun baby verloren had. Ze hadden nog een ouder kind en toen dit interview kwam hadden ze ook al een regenboogkindje.

Één van de moeders omschreef dat ze geen enkele vorm van vreugde meer ervaart, ze zei letterlijk: mijn leven is voorbij. Ik herken dit gevoel als geen ander en toch begreep ik het niet, want na het verlies van je kind is niets meer vanzelfsprekend maar ons regenboogkindje heeft wel degelijk verschil gemaakt.

Toen Romée overleed bleef ik ademen maar stopte met leven.

Voor Isabella ben ik opgestaan en doorgegaan, door Lorèn leer ik weer te leven.

Voordat Lorèn geboren werd probeerde ik me te herinneren hoe het voelde een hartslag te hebben. Toen Lorèn geboren werd voelde ik mijn bloed weer stromen en mijn hart weer kloppen.

Ze bracht warmte, liefde en vreugde. Door haar leer ik weer te genieten, niet zoals vroeger maar nu waardeer ik het meer.