Het is niet erg om je hart zo nu en dan te sluiten

Afgelopen vrijdag bracht ik Isabella naar school, eenmaal bij de klas merkte ik op dat de kinderen niet met gym tas naar beneden gingen zoals normaal. Is er geen gym vroeg ik aan de juf? Haar reactie: ''Nee, er is een juf ziek en bedenk me net dat jij de enige ouder bent zonder kind in de onderbouw.'' Ik begrijp natuurlijk dat ze niet aan Romée dacht, maar het is ook vooral haar reactie die na die van mij komt die pijn doet.

Voordat ik het wist mompelde ik: Nee, dat had wel zo moeten zijn...

Juf: Is dat iets waar je vaak bij stilstaat dan?

Dit jaar in juni is het 5 jaar geleden dat mijn leven voorgoed zou veranderen.

Ik heb een hoop geleerd over rouw, mezelf en hoe de wereld omgaat met verdriet.

Verdriet gaat niet over, het verdwijnt niet na verloop van tijd, verdriet transformeert zich. Romée is onderdeel van mij geworden en komt terug in alles wat ik doe. Omdat je haar niet ziet betekent niet dat ze er niet is.

Nog steeds ben ik bang om hard en ongevoelig te worden want rouwende mensen worden vaak hard geraakt door opmerkingen van anderen.

Laatst zei iemand me, het is niet erg om je hart zo nu en dan te sluiten alsof wat daarbinnen leeft ooit dood kan gaan.