Alles heeft een datum

Op het moment dat de maand juni aanbreekt hoef ik niet op de kalender te kijken, ik voel het aan alles. Ik ben vermoeid, sneller afgeleid, minder geduldig en snel emotioneel.

Volgende week is alweer de jaardag van Romée, het is steeds weer zoeken naar de juiste invulling voor die dag. Ik sprak veel lotgenoten de afgelopen tijd over hoe zij dat doen, het is zo verschillend net als wat ouders fijn vinden. De één vindt het fijn als er langs gegaan wordt bij hun kindje op de begraafplaats, de ander vindt het fijn als er ook aan hun (de ouders) gedacht wordt.

Ik vind beide een mooie gedachte, dat er aan Romée gedacht wordt maar ook aan ons verdriet.

De spanning in mijn lichaam bouwt zich altijd op naar de 27ste en het is altijd een opluchting als het achter de rug is. Maar ik heb ook geleerd dat aan iedere dag een eind komt en dat ik morgen weer opnieuw kan beginnen.